Günler sonra şimdiden,
Veya aylar, yıllar, iyonlar
artık sen söyle zamanı,
Dikdörtgen bir kutu, demirden
İçinde her nevi element
altın, silikon, tungsten!
Elektronlarda bir heyecan var,
ironik bir
pozitiflik.
Her an bir şimşeğe öykünüp
Her an bir gök gürültüsüyle
Bir sübyanın
uykularını kaçıracak gibi,
Her an bir YILDIRIM sanki
Her an bir denizciyi
yıldıracakmış gibi.
Eski zaman ezgileri
guşunda müterennim
Evvel, ahir ezgileri
bir bütün şimdi!
İşte bu heyecandan
doğan bir cereyan;
Can veriyor yeni bir akla,
Yaratılanın yarattığı
İnsanın tanrıcılık oynadığı
yeni bir mahluka.
Hakkını veriyor sonunda lise müfredatı,
Logaritmik denklemlerle inliyor
haber kanalları.
Bir mühendis diğerine döndürüyor delirgin gözlerini
karşılarında bir canavar;
nükleer bir reaksiyon gibi
saman alevi gibi,
bilmem kaçıncı yüzyılda islamiyet gibi
kahretsin en yayılgan
en saldırgan
en buyurgan ne varsa
işte onun gibi büyürken
hırçın,
öfkeli
Başardık, diyor mühendis, elde ettik TEKİLLİĞİ!
birinci babın sonu.
