Hayatta en kırıldığım anlardan biri oldu bu sanıyorum: Yıllardır ne yapmaya çalıştığımı bitmez bir sabır ve, naçizane fikrimdir, takdir edilesi bir gayretle anlatmıştım ona. O gün tümüyle kani oldum anlaşmanın imkansızlığına. Hiçbir dediğimi dinlememişti o güne kadar. İnsanın bilmesi başka görmesi başka oluyor. Dinlememiş değil tabii ki, samimiyetini sorgulayacak kadar uzamadı boyum, fakat inanmamıştı ya da güvenmemişti, artık bilmiyorum. Gördüğünde artık anlar sanıyor insan fakat öyle olmadı, hâlâ bir fikrim yok suçun nerede olduğuna dair. Belki de inanmayla, güvenmeyle falan ilgili suçlar mevcut değildi; her ölüm cinayet değildir sonuçta. Taammüt yok, kazara; yani kader dolayısıyla -ve mecburen- anlayamaz insanlar birbirlerini.
Fazla şey bekliyoruz daha iyi avlanmak ve sürü kurmak için geliştirdiğimiz bir organdan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder