Zürich

Bak bu şehirde en sevdiğim sokaklar var

En sevdiklerim var ismini duymadığın

Her sevdiğime karışmalı adın

Şehrimde seni tanımayan sokaklar var

Kaldırımda çiçek, yaprağında arı

Bana değil, şâhâ, onlara acı

Balkonlarında teyzeli sokaklar var

Gözlerinde gelip geçen, dillerinde ölüp giden

Sen geçmelisin onların dahi fikrinden

Hayalimde hıyabanlar, hayalimde sokaklar var

Yeşilinden geçtiğin, kızılından kalmadığın belli

Yürüyorum ben de, sonu sana çıkar diye belki

    Bu şiirin adını "Sokaklar Var" koymamak için zor tutuyorum kendimi.

*** 

Unutma seninle aynıdır kanımız 

Tanrımızdan aldığımız

Ve ışık aynı rotayla takip eder bizi

Gece yolculuklarında ay dede bırakmaz peşimizi

Göz ucum göz ucunda

İhtiyaçlar göz önünde

Bir tek susamadığım var

Bir de söyleyemediğim

***

    İçimde Kaybolan Şehir'e bir özlem ve bunun saf aptalcalığı var. Bir Yahova şahidi gelsin de beni dinden döndürsün istiyor gibi uçucu, öylesi kararsız ruhum. Müthiş paralar kazanıp yetimhaneler kurmak, nesiller yetiştirmek istiyorum, bana tek katkısı yıllar sonra içinde bir minnet kırıntısı taşımaya devam etmek olan çocuklar. Ama, dilini ağır bir aksanla konuştuğum ülkelerde birkaç gündür tanıştığım insanlarla çeteler kurup takma adlar kullanmak da var.

    Aslında yok hiç biri. Ne seçenekler var ne de istekler. Öyle hassas bir noktadan sıkılıyor ki boğazım, nefes borum açık olsa da duruyor kan akışım. Şairane laflar aynı derecede midemi bulandırıyor keko triplerle. Nefret etmeye, tiksinmeye mecalim yok. Kaburgalarımsa hâlâ bereli konuşamamaktan.