Yine kan kaybettim biraz. Dert değil, durduğunda depreşiyor derinlerde hissettiğim hislerin bazısı...
Yeni okul, eski usül. Babamın Afyon'da bir hastane tek başına karnında dikişlerle uzanırken korkmadığı gibi bir korkmamakla. Başka bir şehirde uyandığımda etrafımdakiler başıma gelenleri özetledikten sonra hissettiğim sakinlikle. Tamponlardan kurtulduktan sonraki o ilk an aldığım dikkatli, çekingen fakat özgür nefesle. Belki de bu son söylediğim önemli bir unsurdur: dikkatli, çekingen fakat özgür...
Özgürlüğe ihtiyaçlar da dahil, en önemli mesele bu hatta hürriyete dair. Çalışmak için arkada aşina bir melodiye ihtiyacım olmamalı. Bir femi muhsin bana masallar anlatmalı değil, veya dudaklarımda gezinmese de olur bir nefes soğuk duman. Feme dair her ihtiyaçtan/iştiyaktan öyle kolayca sıyrılamıyorum, ama gençlik işte, o da hallolur herhalde.
Zamanımın en büyük akıllarını en olmayacak deliklere girmeye çalışırken izleyecek kadar şanslı bir ilkgençliğim olmadı henüz. Fakat onlarla paylaştığım güdülerimi dinlemem gerekiyor şu an. Görüşürüz!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder