Çok zorlanıyorum yaşamakta. Öyle ki yazmak ve hatta çizmek dahi daha kolay bundan.
İntibah
Sığmıyor hayalin hayalime
Ah gözlerin kapalı gözlerime bak
Ne güzel yanında uyanmak
Şairlikten bile çekmedim şu yaşama illetinden çektiğimi. Ne konuşanları anlıyorum ne de yazmayanları. Birkaç mısra tükürecek kadar dahi insan olmayı denemiyor sanki kimse. Anlamıyorum ve yalnızca bir köşede lanet okuyorum sahip olmam gerekenlere.
***
Belki bugün körlüğümün ilk dünüdür-
Gökte kızıl, yerde yeşil, mai deniz-
Vallahi dünya daha iyi az görünür!
Bu mısraların kendisini duyulacak bir seste haykıramadığımda bitiyor işte terza rima. İçgüdüm tanrılardan bahsedip konudan kaçmaktır, fakat ne mecalim ne de yüzüm var böyle terbiyesizliklere. Ne tiyatro kulübünde olmayacak oyunlar tertip edip bunun yüksek başarısızlığıyla gururlanacak cüretim var ne de en yakın dostlarıma okunmayacak aşk şiirleri yazabiliyorum, sırf sırıtsınlar diye. Nefret bile terk etti beni. Saf, fakat en halisinden, bir hayal kırıklığı müzesinden ibaret hafızam. Sadece hatırlanmayası tarihler, güneşin kaçta battığı, hangi gün yağmur yağdığı ve saire. Kırıkların böylesi hiç yakışmıyor deli kanıma, zaten o da yalan ya. Ya yalansa ilaçlar? Aynı masa başındaki ekstazim kadar yalan hastalıklarım. Ağustos ortasında kaşkol, kış başında sandalet ve işte birkaç olmayacak tuhaflık daha. Kerem edin dostlarım, matah laflar etmişim gibi gülün; uydurdum bazı lafları kendim, siz bilin; mırıldanmadım dahi en mahzun sözlerimi, siz duyun; kerem edin dostlarım, olun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder