Kibirli Fıçı

     Belki de "Akşam Şiirleri" diye bir sayfa eklemeli ve artık karaladığım her şeyi oraya kusmalıyım yalnızca. Hem gerçeğe sadık olur böylesi hem de samimi. Gerçi kimse merak etmiyor derun-u samimi. 

    ** ya, editörlük falan da yapmıyorum. İlk ve en ham hâliyle işte:

Sarın cüppene, yedi iklim dostumuzdur

Tabela okuyamaz, hayatı anlarız

Bilmeden sınır geçeriz, polisleri pek şıktır

Saksonların diliyle ver selamını

Bak işte kadehten sözüm damlıyor

Kıvrımların aşka alışık, aşka yatkın

Beni, istemedin, sarhoşluğa sen saldın

Frenk usulü, sağlığına

Bir kulağımda istimbotlar ve maşinler

Otobanda yek-nizam herkes mütelaşi

Bir de demir dudaklı steampunk çeteler

Cermence doldur formları

Nefeslen şimdi biraz, inan insanlığına

Her şeyin, hiçbir şeyin, kalbinde

Gökkubbe gibi boşluk, zihi taşkınlık!

Şarktan parıldar saçların

Fakat bu dilde öptü seni annen, baban bu dilde okşadı

Sana kırdıklarında hiç başka lisanda kızılmadı

Bu dilde sevdim seni, üşümesin dudakların

Nehrinden dağlarına, inan, bu dilde yaratıldı

Sen en güzel, inan, bu dilde konuşursun.

    İlginçlik mi gariplik mi bilmiyorum ama o kabilden bir şeyler bulunur eğer aranacak olsa bu şiirde. Bazı noktalarda cümleyi kurmaya başladığım şekilde bitirmedim mesela. Peygamber kompleksimden de olabilir, yazdıktan sonra "Ulan tam doğru hissettirmiyor ama sanki böylesi daha layık hâlime." dediğimden de. Almanlar "machine"in son harfini telaffuz ediyorlar bu arada normalde ama başlarım onların şivesine, benim şiirim bu. 

    Böyle oyunlar oynadığım zaman kendimi çok bilmiş bir diyojen gibi hissediyorum. Platon'a pandik atan mahallenin delisi. Köşeli fıçısında, yarısı küfür ve zaten anlaşılmaz cümlelerle söylenip duran bi' adam.