İhtiyar

Anlamadılar, ben de bıkıp ahbap u ıyalimden

İnzivamda manzumeler düzdüm garabetten

Şimdi nüksederken poezi zihnimde melametten 

Bilemiyorum hangi dilde ağlamak gerek

Memleketimin sahilleri uzun birer mezarlık

Şehirde tek gördüğüm inşaat ve hatırat

Defterlerimize eskiden yad elleri yazardık

Şimdiyse bilmiyorum hangi ilde ağlamak gerek 

Gündüz düşlerime vezinler tasallut ediyor

Gecelerse tekmil algoritmik birer bela

Dilime bir tulu bir de gurup saadet veriyor

Bilmiyorum gerçek, hangi meslekte ağlamak gerek

Sevecek yerlerim sızılamaktan pas tuttu

Nefretse ağır geliyor halen ruhuma

Ahbabım hep hilafıma libas tuttu

Bense seçemiyorum hangi ahlakta ağlamak gerek

Eskilerin esatiriyle sarılmışken mazim

Ufukta aşina bir devin cesameti 

Muhabbetinin azametiyle sarsılıyor zihnim

İhsan edin, hangi dergahta ağlamak gerek

Bosfor'un diğer yanında mahz-ı huzru görüyorum

Dağlarda yalnız eşkıyalar var, bense

Yörük sözlerini şehirli şivesiyle söylüyorum

Dilime varmıyor, hangi nigahta ağlamak gerek

Tepeden seyrediyor elleri yırtık bir nebi

Çatılıp kaşları zemmeyliyor her boş sahifeyi

Bir de kundakta huzurdan yuha dalmış bir sabi

Kesin ninnileri, hangi tarikte ağlamak gerek?

Kara bir fırtınadan başka bir şey değildir dünüm

Yarınım aynı bir yıldız gibi parlak ve bir yıldız gibi eski

Bugün her damlada bir fevt oluyor tek gördüğüm

Duramıyorum hangi zamanda ağlamak gerek

Sevgim acıyor ezberden bir mısra gibi

Mutsuz aşklardan yaratılmış kalbim

Büyük fikirler değil hüzün doğuruyor

Hissedemiyorum hangi şiirde ağlamak gerek