Şubat, İki Şiirpare ve Musahabe

Mükemmel ve müşterek bir yetersizlik

Çocukluğum dünyayı anlamakta olan bir Avrupalı kibrinde kaldı

Ben çocukluğumda kalamadım

İhtiyarım dünyaya inanmış bir Arab’ın emniyetine bakakaldı

Ben ihtiyar olamadım

Mağrur ve hamiyyetli bir memleketsizlik

Babıaliden her şeyden habersiz bir çingene meyusluğuyla geçtim

İki oğlum harpte vuruldu

Kısrakları güvenli bir hayret mesafesinden seyrettim

Sürur şarka meyletti

Kül kokuyor nefesim

Utanıyorum bittiğim topraktan

Utanca kimler müstahak

Söz değil söylediğim

Tek yaptığım bıkkın sorular sormak 

Arayan gözler için bu şiirde bir geometrik yapı bulunabilir; fakat artık aramayışta gözlerim, işlerin böylesini sizlere tevdi ettim. 

Yumdum gözlerimi

Karanlıkta varlığını arıyorum, yoklayarak

Özgür ellerle!

Nabzımla taşıyor kulaklarım

Ağır aksak arıyorum varlığını

Karanlıkta

Saba makamında

Özgür ellerle

İnsan için insandan kaçan bir şitapla, nefesim kesiliyor zaman zaman. Yorgunluğumu arıyorum sanırım, bağırgılarımı arıyorum. Pek azsınız, siz elyazımı okuyabilen insanlar. Mutluluğu eğrilerimde arayınız. Aramayı bırakmayınız. Bir bakmışsınız gelmiş saatim. Bir bakmışsınız enkazımdan yalnız sayfalar çıkmış.

    Sohbet edelim mi biraz? Şaşırtıcı derece azaldı mecalim, öyle ki şiirin neliğine dair düşünmüyorum uzun süredir. Memleketimin güneşle yıkanmış kıyılarını düşünüyorum karanlıkta, fakat ışığı açınca sıkılıyorum bu düşlerden. Düşüncelerden düşünecek oluyorum ancak kibirli bir ses kibrimi küçümsüyor zihnimde. Saatimi kurdum sonunda, bir zamandır bozuktu tamamen, ekseriyetle yanlış konuşuyordu. Gerçi kadranındaki kırıktan görünmüyor bazı bazı ne anlattığı, bir şekilde buldu yani söylediklerinin her daim doğru olmamasının bir yolunu. Onu da öyle sevdim, sorun değil. 

    Yeni küfürler öğrendim. Hissettiririm belki sonraki yazılarda ama hayatın yazıma dokunmamasına uğraşıyorum normalde. Yazıya hiçbir şey dokunmamalı, yoksa faş olur yalanlar. Ne kötü var ki yalanlarımda? Her taraf yalandan haberdarsa hep beraber tebessüm edebiliriz bence kara kızıl bir dünyada. Hiç istiskal etmeyin sofiliğimi, zahitliğiniz güldüğünüz o her komik olmayan şeyden gayet belli. 

    Şimdi belki kalkar giderim. Denizi beğenmem ama tuzun cildimi çekiştirmesini severim. Rum şiveli bir aşk yaşar, sarhoş olup dağ havasını överim. Küçükken bir vadinin iki cephesinde birbirine gösteriş yapan iki ordu hayal ederdim; şimdi zelzeleyi haber alan bir çocuğun kaybetme korkusu her şeyden daha gerçek, her şeyden daha dehşetli gözümde. Fakat korkan bir anfandan daha dehşet verici tek şey, korkmayan bir nevreside. Bembeyaz yanakları, dalga köpür saçlarıyla kaynağı nedir o her rengin, teşkil ettikleri kara gözlerindeki kesafette?

    Şimdi belki kalkar doğarım. Unuturum içimdeki bu yoğunluğu. Ve damla damla sızar dijital ekranlara bir iştiyak yani bir hayranlık şeklinde. Ah asırların ve binyılların ne kadar da muvazidir haşmeti! İşte bundan bahsederim gündüz-düşü-sohbetlerimde. Öylece doldurur içimi hikmet, muhabbet, muvazenet ve kudret. Evet, gereklerden uzak bir absürtle, böyle olması gerek!