Hastane Yazısı

     Beyaz, bembeyaz duvarlar. Hastanelerde sair renkleri neden hep unuturlar hiç anlamadım. Belki de boyasını getiren için güzel bir tuval yaratmaktır şu ruhsuz zeminden maksat, bilmiyorum. Bir oda arkadaşım olsa belki öksürüklerimizi sayar, çocuksu bir oyun uydurur da oyalanmaya çalışırdım ama fazla görüldü bu bana. Elimde yalnızca dışardaki inşaatın anut sesi, kumandası çalışmayan yaşlı bir televizyon ve en abuk saatlerde vizite gelen hekimler var. O kahrolasılar da sabah 5’te hiç konuşkan olmuyorlar, gülmüyorlar bile şakalarıma. Aslında hiç konuşmuyorlar. Bazen ayak seslerini duyuyorum gözüm kapalıyken, uyuyor taklidi yapıyorum, umursamaz fısıldaşmalarını ve koluma takıp çıkardıkları bir şeyleri hissediyorum sadece, sonra da geldikleri gibi gidiyorlar. 

    Yemekler tuzsuz. Sadece tansiyonum düşünce damar yolumla alakadar olmak için odama geliniyor. Lal hekimler, ya da hemşireler işte ayıramıyorum pek birbirinden, koştur koştur bir şeyler yapıyorlar başımda ama hezeyanlarımla ilgilenmiyor hiçbirisi: sadece damar yolum önemli. 

Add

Aynı yıldızları gördük dönüp göğe doğru

Işıklarından şiirler doğdu

Şiirleri tav'an, satırları kerhen yazdık

Beraber söyledik sayılmaz mı?

Farklı suratlara, amenna, fakat aynı aşkla baktık

Her anımızda sevgiyi aradık

Bulduk da haza bir sevmeyle sevdik

Biz seviştik sayılmaz mı?

Levent'le Karaköy'de dikine

Kadıköy'de önümüze baktık

Hareler de haleler de aynıydı

Biz bakıştık sayılmaz mı?

Aynı şehri geşt ettik

Aynı binalara küfrettik

Benzer sokakları hayal ettik

Beraber gezdik sayılmaz mı?

Aynı ritmi tuttuk farklı şarkılarda

Aynı defterleri tuttuk farklı çantalarda

Aynı Hayat'ı aradık farklı hayatlarda

Aynı İnsan'ı aradık farklı insanlarda

Biz yaşadık sayılmaz mı?

***

Ufkun ardı daraldı

Gözbebeğim ihtiyarladı

Kedim evden kaçtı

Ben öldüm sayılmaz mı?

Kahrolası bir itiraf

     Ömründe hiç sigara içmemiştir. Duymadım bunu dudaklarından ama gördüm dudaklarından. Onlara kadehler bile saygıyla eğilir, hürmetle dokunurdu -Başkasını tahayyüle tahammül edemem!- Her şeye rağmen hâlâ sıcak, hâlâ onun rujuyla süslü elimdeki zıvana... Belki aşkı arayıp bulamayışları hakkında söylenirken bıkmış da özenmişti bir an- Hayır; bunu dahi ona dokunduramam!- Gülüşmek için fotoğraf çekmişlerdir, öylece rujlamıştır belki refikasının sigarasını, ha? -Tamam, mudhikeler kabul.-

    Sonra da tutuşuvermiştir o heyecanla; yetmiştir hayat ve tüm nefesini o anda bitirmiştir üzerine basılmaması için, bu reddi tatmamak için o zavallı sigara. Duyduğum bu empatiyle dikiyorum gözlerimi koruna. Bir çağrı var ortada fakat hatırlayamıyorum, ben mi ateşi o mu beni. Bunları tarif edecek bir kitap yazmalı. 

    Zıvana saklayacak hâlim yok, ben marangoz değilim. İki parmağım arasına sıkıştırdım onu. Çatık kaşlarımın yanma hissiyle ilgisi yoktu. Yalnızca külün beyazı, tütünün karası, korun kızılı ve kimyasal birkaç yalan. Ettim işte itiraf: Doğru kapı önü dahi değildi beklediğim!

Dede'nin Defteri

     Bugün biraz Şeyh Galib'in divanıyla meşgul olmuş bulundum. Hoşuma giden bazı kısımları bağlamlarından kopararak dercedeceğim, o sırada otomatik oynatma güzel şarkılar çalar da biraz da cuşa gelirsem kendi eklentilerimi de yazabilirim:

Ey gül-i bağ-i vefa malûmun olsun bu senin

Hâr-ı cevr ile sakın terk eylemem piramenin

Ölme var ayrılma yoktur öyle tuttum damenin

Gizelesem de aşikar etsem de canımsın benim

    Efendiler öyle korkup çekindiğiniz Osmanlı Türkçesi, aman işte, Divan Edebiyatı falan bunun gibi mısralardan ibaret. Galata Mevlevihanesinin şeyhinin, Türk edebiyatının en büyük isimlerinden kabul edilen böyle bir şairin "Ölme var ayrılma yoktur" gibi bayağı laflar edebilmesinin sadeliği celbediyor beni şu sıralar sanırım. Fakat bakın, devamında daha ince trikleri de var bizim için:

Gahi ikrar eyleyip gahi dönüp inkârdan

Aksini seyreyledim ayinede divardan

Gerçi bu suretle pinhan eyledim ağyardan

Gizlesem de aşikar etsem de canımsın benim

    Bazen sırrı içimizde tutamadık, sağda solda doğruyu konuştuk -canı sağ olsun ahbabın, dokuz köyden de kovulduk-, hasılı ayıp ettik kültüre. Halbuki öğrenmiştik seneler önce, görmüştük ustaların serzenişlerini bu günahı işlediklerinde. Neyse, kendimizi tutup sakince oturunca da -aldanmayın, harflerimizi doğru yazdık- yansımasını duvardaki aynadan kendimiz seyrettik. Aman uzak dursun sofisi, mutasavvıfı; şiir okuyoruz şu an, sonraya bırakalım o faslı.

Fâriğ olmam eylesen yüzbin cefâ sevdim seni 

Böyle yazmış alnıma kilk-î kazâ sevdim seni 

Ben bu sözden dönmezem devreyledikçe nûh-felek 

Şâhid olsun aşkıma arz u semâ sevdim seni

    Şu kadar basit işe yahu! Anlatıp durdum birkaç yazıda "Aşkın mantığı, sebebi falan olmaz." diye ama sanırım birkaç sene daha gerekecek şöyle bir kıta yazıp konuyu kapatabilecek özgüven ve vakara sahip olmam için.

Galib-î dîvâneyim Ferhâd u Mecnûn'a salâ 

Yüz çevirmem olsa dünyâ bir yanâ ben bir yana 

Şem'ine pervâneyim perva ne lâzımdır banâ 

Anlasın bigâne bilsin âşinâ sevdim seni.

    Şunu da yine Galib Dede'nin dilinin ne kadar yalın olabildiğini göstermek için eklemiş olayım. 

Tedbîrini terk eyle, takdir Hudâ’nındır
Sen yoksun o benlikler hep vehm‐ü gümânındır
Birden bire bul aşkı bu tuhfe bulanındır
Devrân olalı devrân erbâb‐ı safânındır
Âşıkta keder neyler gam halk‐ı cihânındır
Koyma kadehi elden söz Pir‐i Mugân’ındır

    Hah, iyice görüyoruz Galib'in neden Şeyh Galib olduğunu. Anlat paşam, bana vahdet-i vücuttan bahset! Tamam, o kısımları biraz hızlı geç de bana "Aşkı birden bire bulmak"tan bahset, nasıl iki asır önce bana bu kadar katıldığını anlat! Sonra şaraba çağır tabii ki âdet yerini bulsun...

Meyhâneyi seyrettim uşşâka matâf olmuş
Teklîf ü tekellüften sükkânı muâf olmuş
Bir neş’e gelip meclis bîhavf u hilâf olmuş
Gam sohbeti yâd olmaz, meşrepleri sâf olmuş
Âşıkta keder neyler gam halk‐ı cihânındır
Koyma kadehi elden söz Pir‐i Mugân’ındır

    Benim vallahi bu müseddesin tamamından bahsedesim var ama ne şerhe cüret ne de tercümeye takat bulabiliyorum. Devam edelim çünkü sonraki altılı hakikaten muhteşem:

Ey dil sen o dildâre lâyık mı değilsin ya
Dâvâ-yı muhabbette sâdık mı değilsin ya
Özrü nedir Azrâ’nın Vâmık mı değilsin ya
Bu gâm ne gezer sende âşık mı değilsin ya

Âşıkta keder neyler gam halk‐ı cihânındır
Koyma kadehi elden söz Pir‐i Mugân’ındır

    İşte bu dört satır, müseddesin mükerrer beytini açıklaması bağlamında, benim aşktan ne anladığımı iyiden iyiye değiştirmiştir. Melankolik, kederli âşık portresini bir kenara atıp çalışan, kendini geliştirip maşukuna layık olmaya çalışan bir insandan bahsedip böyle olmayanı garipsiyor. 

Devam edebilir...

Tecrübe-i Kalem

Aynı anda gözlerini kapatsa bütün dünya halkı

Yalnızlığı sıkar mıydı acaba Allah'ı?

---

Sudan o kadar emin değilim ama

Ateş illa ki buluyor yolunu

Ardında sürülemeyecek izler kalıyor

Ardımda sürülmeyecek izler

Önümde okunaksız karalamalar

           ne kadar kurursa kurusun

Her damlasının izi sürülmeli

           ne kadar yaşarsa yaşarsın

İşte kapkara bir ayna

    tüm tercihlerim bir nevi

             çirke mebni

Takipsiz damlalardan mürekkep

    kargacık satırlar

        şahincik kitaplar

Sadece formu önemlidir tuttur öylece geniş birkaç cümleyi

art arda sonra bakma bile -asla bakma bile -hakikati sorma

bile- edepsizliği kurma bile -sar/sar/sar/sar/sarr iyice...

Sonunda içinde tekinsiz bir telaşla

                geç kalmışlıkla yoğrulu

Sessiz, tekmil sessizliğinle

Boş bir odada

DADA

Şiir Şiiri

Nefretim bir baskıdan ibaret

Kömür karasıdır aşkım

                           ben bununla yaratıldım

Ah, bir duysaydınız

     ameliyatlardan önce, ah

                           ben ne gür bağırırdım

Anlamı azaldı, gürültüsü arttı iyice

    beyaz duvarlara, o

    beyaz duvarlara, vallahi o

    beyaz duvarlara çarpa çarpa

                                   sözlerimin

Ne ritmi ne vezni ne hissi kaldı

    kafatasımda

        yankılan, ah

            yankılandı

                yankılandık

                    yankılandık

                                    ça

                                    şiirlerimin

Ve bir gün

Öyle özgür kaldım ki

    bir gün

Öyle parçalandı ki prangalarım kopartarak azamı

    bir gün

Ben de yardım ikiye cihanı, saplayıban asamı

                                                                    o gün

Ve dünya halklarının yarısı - ki birkaç milyara tekabül eder-

                                                            öldü o gün

Deniyorum işte bir şeyler. Mühendislikten bu kadar vakit kalıyor ruhumda şiire...

Nefret Portreleri

Bir Psikopat

    Güzel, pek güzel bir kadındı. Dostlarıyla pek çok sevişirdi. Doğum günlerinde en güzelinden kıyafetler seçilir, pahalısından -dar cüzdanlar en fazla neye el veriyorsa o kadar, gerekirse ekmeği fazla olur tostlarımızın- mekanlara gidilip hatırlayamayana kadar zıplanırdı. Ee, kimsenin sakin kalamayacağı kadar kıymetli günlerdi onlar; andık ya, sen de bir kaldır bakalım kollarını! Hediyeleri de hastalık çağırırdı fakat bu kalsın burada...

    Teşekkürleri çok iyi bilirdi. Vallahi izledim de hayran kaldımdı bir seferinde. Edepliydi, pardonları da hiç eksik olmaz, tam yerlerinde dururlardı. İltifatları kalıplıydı, hepsi her durum için mükemmelen hazırdı; öyle ki utanmasa -bir de tahsili kifayet etse- mevzun söyleyecekti iltifatlarını! Fakat tek eksiği vardı ki hiç bilmezdi özürleri. Her tarize kunttu itirazları, sağlamdı yani ayakları, fakat özür makamına teşekkür ettiğini duyardı ahbabının kulakları.

    İşi ekseriya rast gitti, hemen hiç kimse görmedi içindeki pisliği.

---

Bir Zavallı

    Muteber yerlerde gezerdi. Makbul ve maktul insanlar tanırdı. Bedeninden utanırdı. Şiirden anlamaz, laf dinlemeyi bilmez, edecek olduğunda zaten dudaklarından hiçlik damlardı.

    Dostlarıyla bir dertleşmesi vardı ki omurgasından itibaren eğriydi her cümlesi. Sonunda en çok o ağlar, olsa olsa dikkat dağıtırdı. Haa, fakat unutmamak lazım, hiçbir cevabı bilmese de gayet iyi çözerdi girdiği sınavları.

    Hasılı, ömrü boyu bir boka yaramadı. 

---

Bir Müstakbel Müntehir

    Bir zamanlar tanırdım, tahkiyem hatırayla karışık. Pis, kapkara bir sakalı vardı. Ölümden korkar, viski içer ağlamazdı. Sık sık korkularını anıştırır, sevmediğine sarılır, yere bakardı. Her lafında bir olmayacaklık bulurdum arayacak olsam, pek mültez olurdum bundan. Uzun uzun izledim, kısa kısa dinledimdi hikaye saydıklarını. Hikaye saydıklarım konusunda da umuma dahildi.

    Bir gün bir işe girdi bu pis sakallı ki o günler bu gayet hikaye sayılacak bir şeydi. Yağmur yağdı, aşkı ve tanrıları anıp kutladık kutlanılacak şeyleri. Sonra durmadı yağmur, arabadan da esirgendi aynısı, yuvarlandık bir virajdan aşağı. O bir dala tutundu, benim tesadüf ettiğim ağaçlar çırılçıplaktı.

    Hâlâ tutunmaktadır o dala, kendisini gören olmamış zeminde. 

    Portre konusu çok ilgimi çekiyor şu günlerde. Daha mülayim versiyonlarını da yazabilmek niyetiyle...

Gri

Kapandı bulutlar en karasından

Döküldü yağmur her yarasından

Ben saygıyla bakarken etrafına

Kalktı tek kaşı samimiyetim hilafına

Gürledi: 

"Solarmakta civar her darbem, akışımla

Kalmayacak bir bediat o müşrik bakışında!

İzle avdetini de şu meşhur sisin

Buna bakalım ne herze söyleyeceksin!"

Döndüm:

"Çal tüm renkleri yitmez nazarımdan

Bir mısra-ı berceste ki faik yazarından

Çök üstüme bre melun sana mı kaldı fevtim

Ben ne bahirlerden ne çöllerden geçtim!"

Çöktüm

Taammüt etmedim bunlar pek seri oldu

O an en sevdiğim renk benim gri oldu.

Metrobüste bu kadar oluyor efendiler. Bir kere yazılınca da dokunamıyorum şiire, huyum kurusun. I need to learn how to kill my darlings, but that's a whole other issue, innit? 

Kıyamet Şiirleri

I

Fark etmedim

birden koptu kıyametim

Ansızın geçti

yapacaklarım yazacaklarımı

II

Aslında yeni değildi

Hep duymuştum eskilerin kehanetlerinde

Renkli mürekkeplerde yazdılardı

Kırış kırış kâğıtlara

Kaba saba kalemlerle

Okumuştum

Unutmuştum

Sandım ki hayat bir yakasında

Ben bir yakasındayım ekranın

Görüyorum'dan ibaret her şey

Ben gözümü açınca başlayacak yarın

Değilmiş

Güneş penceremden sızınca anladım

Raporumu tekrar tekrar okudum

Önce hayret, sonra inkar, sonunda itiraf

Ve bir noktada gülmeye dahi başladım

Öyle hızlı kaçtım ki ateşten

Güneşin battığı yere ulaştım

Gözlerimi diktikçe daha güçlü çağırıyor beni balçık

III

Seneler sürdü eğitimim

Hocalar buldum en güzel, sıralar buldum en kavi

Ne kadar reddedersem de 

Ben de artık kemiklerimde öğrendim şu nefreti