Çocukluk Şiirleri

    Yok, böyle olmaz. Bundan sonra içinde bu fikri taşıyan şiirleri bir tutacağım. Şu aşağıdakiyle başlayalım:

Bir park hatırası dizindeki yara izi

Annenin saflıklarına nasıl güldüğü

Kabahatlerinden utanıp kaçışmaların

Kazandığın ilk madalyaya nasıl sevindiğin

Belki bu cevabımla tatmin olur dostlarım:

Çocukluğunu sevdim senin!

***

    Bu aslında bir çocukluk şiiri değil ama bu motifleri ne kadar fazla kullanmış olduğum düşünüldüğünde kendi maddesini hak etmeyen bir şiir:

 

"İstanbul'u sevmezse gönül, aşkı ne anlar"

Şu kızıllığı seyrederken pembermiş yanaklarını görmeyen

Geçirdiği günün sarısını hattında bulmayan

Gelen gecenin karasını zülfüne sarmayan

Seni sevmeyen İstanbul'u ne anlar

Koca koca gökdelenler, yanlarında bir takım gecekondu

Aralarında bir yol ki yedi tepeden birine doğru

Bilmediğinden bilmediğine, şen şatır eteklerle

Sek-seken hem yüp-yürüyen bir kız çocuğu

Örgülerini sevmeyen İstanbul'u ne anlar.

    Emin bile değilim kullandığım imajinerinin tam olarak ne olduğundan. Kızıl kızıl kusmak istiyorum. Kendimi anlatmaya ne mecalim ne niyetim ne ihtimalim ne isteyenim var. Bir zaman olacak, korkuyorum, çok gün üst üste yeraltında denk geleceğim günbatımlarına ve geçmiş olacak artık içimden şiir, yani ki tekmil söz. Umarım o güne kadar öyle şeyler yazabilirim ki gönül rahatlığıyla susarım sustuğumda.