Paradise Lost veya Kayıp Yesar

    Yıllardır dönemiyorum şehrime. Öyle ki artık özlemem bile tuhaflaştı bir yerden sonra, zihnimde şık bir hatıra olarak kalmasına müsaade etmek durumundaydım. Halbuki onu ilk gördüğümde sokaklarını, kaldırım taşlarını, ağaçlarını, heme peysajını en afili laflarımla, en fasih sohbetlerimle, en yaşlı masalarda anlatmıştım uzun uzun. Öyle etkilenmiştim ki daha ilk adımımda!.. Doğduğum şehirde sevdiğim her şeyin bir mümtaz temsili, ve oradaki her kötü hatıramın yılmaz bir reddiyecisi gibiydi bu şehrin her detayı. Öyle jeologlar gün etsin diye arzın merkezine uzanan yarları veya göklere ağan dağları yoktu ama her tepeciğinde ayrı deliller vardı hususiyetine. Hele iki karşılıklı tepe vardı ki denize nazır... Yemin ve Yesar diyorum ben isimlerine ama hatırlamıyorum bunu daha önce kimseye faş ettim mi. Belki de kendi kendime uydurduğum güzelliklerdendir bu da. Gerçi o tepelerden görülen güzelliği zaten ben ürettim, onu biliyorum. Yalnızca birkaç sefer ciddiyetle ulaşabildim zirvelerine fakat hissedebileceğim her nevi mahmurluk, yorgunluk, atalet, kesalet tümden silinmişti her seferinde ve mutlak bir sarahatle, sérénité ile görmüştüm güzelliklerini. Söylemiştim ya daha önce de: Hayaldendi, hayaldendi manzarı!

    Ağzım açılıp uzun uzun konuşmuyorum bu konuda artık uzun zamandır. Çok olsa dudaklarım titriyor, yanımda bunu istifham edecek bir ahbabım varsa da utanıyorum, korkuyorum incilerimi dökmekten kırılıverirler diye. Koca koca, eğri büğrü inciler var eteğimde; onlar işte benim asıl diyeceklerim. Benim gizli diyeceklerim... Veya bir gülle boyutunda bir elmastır hissettiğim şeyler: Ne tıraşlanıp ziynete çevrilebiliyor ne de kıyıp parçalamaya insanın eli gider. Halbuki şehrimin yolları açık olsa bana, yıllar önce afaroz edilmemiş olsam yani yurdumdan, daha konuşmayı öğrenemeden kaçırılmış bir bebek gibi anadilimi aksanla konuşuyor olmasam şu an hiçbir şekilde bir sorun yaratmazdı bu güllevarilik benim için. An tereddüt etmez, parçalardım o koca elması ve şehrimin kaldırım taşlarını süslerdim, onun pek mümtaz, pek muteber sakinleri ayakları altına cevherler almakla memnun olsunlar diye. Ve yeniden Yemin'e vardığımda o koca elmasın son parçalarının kırıntılarını ekerdim yolun tabanlarımda, yanlarımda açtığı yaralara. Lütfü var olsun şehrimin, beni yeniden kabul ve istikbal etti ya, rahatça uyuyabilirim gözlerim Yemin'den Yesar'a.

ayna

     Genzimde kekre bir tortuyla uyandım. Hayata dönmenin acısıyla yalvarır gibiydi bana gözlerim; yastığa geri gömüp boğayım istiyorlardı onları. Izın verdim en ilkel dürtülerimin beni yönetmesine. Erteledim hayatı elimden geldiği kadar. Yalvarışlarına uymak için duymadım telefonumu, kontrol etmedim posta kutumu. Açlığımı bastırdım, diyorum, gözlerimin yalvarışlarına uymak için.

Sonunda zihnim yeteri kadar boşaldığında, hayattan kaçmaktan yorulduğumda ve boynumdaki ağrı bir aşınalık kesb etmeye başladığında kalktım yataktan. Yalvarışlar sinmiş üstümdekilere, iyisiyle kötüsüyle. Nefret ettim kokusundan, çıkarmadım ama üstümden. Evde hâlâ ekmek yok, günlerdir başka tahıl ürünleri ikame ediyorum ekmek yerine. Öyle fırıncıya bir tavır falan değil bu, cebimde param da var. Kapıcının oğlunu markete gönderemediğimden belki, veya kuryeyle ekmek söylemeyi yakışıksız bulduğumdan. 

    Kahvaltımı ederken gözüm uzaktan aynaya takıldı. Ne genzimdeki tortuya yakışıyor bu kahvaltı ne de gözümdeki ağrıya. Üç çeşit peynir, somon olmayan bir ekmek, domates bile doğramışım üstünde zeytinyağıyla!

    Kalktım biraz yaklaştım aynaya, İnsan yaklaştıkça daha çok detay göreceğini sanıyor. Öyle olmadı: Her adımda daha da basitleşti çehrem. Sonunda aynaya vardığımda iki fırça darbesine indirgenmişti yüz hatlarım, bütünüm. Kişiliğimin tamanı klişe bir sinopsise sığıyordu gördüğüm akiste. İnançlarımı düşündüm. Özlediklerimi, hayal ettiklerimi ve hayalime sığdıramadıklarımı getirdim fikrime. O kadar alelade, o kadar her-sokakta-rastlanır, o kadar basitti ki hepsi... nabzım dahi yükselmedi. Midem bulandı basitliğimden.

Tarik-i Harir

     Yok, sıkkın değil canım; içimden alelade şebekliklerime başvurmak gelmiyor sadece. İnanmıyorum artık bazı şeylerin benim istediğim gibi olacağına. Zaten benim kendi takdirimde değil her şey, bu da senin istediğin istediğin kadar olsun yani. "Bu" dediğim ikimizin rabıtası işte... Yahu sorun bu zaten: Beceremiyorum belli ki öyle her şeyi anlatmayı, ki ben anlatabilme yetisiyle övünmeye yakın biriyim, biliyorsun. Fakat teşebbüs edemiyorum bazı şeylerden bahsetmeye; rahatsız hissediyorum nasıl hissettiğimden bahsedecek olduğumda rahatsız olacaksın diye. Ki normalde benim hemen bütün sohbetim bunun üzerine kuruludur: Ya ne düşündüğümden bahsederim ya nasıl hissettiğimden. Öyle alelade şeylere bakışım kendiliğinden ya şebektir, ki eğlenceli olur, ya da entelektüel ya da şairanedir, ki daha bile eğlenceli buluyorum öylesini. 

    Uyuşmazlıklarımızın önemli bir örneği bu, çözemediğim bir örneği... Ben bir şekilde hallederim diye düşünmüştüm o uyuşmazlıkları ama cık, öyle olmadı. İşte bu eğlenceli bulmak durumundan bahsediyorum yahu. Bazen konuşmamın hızlandıp ses tonumun değiştiğine bakma, yüzüm de biraz komiklik olsun diye biraz da beklemediğim bir yerden bir fikri düşünüyorum diye ekşiyor, aldırma. Çok eğleniyorum aslında ben bu sohbette; hislerimden ve fikirlerimden aynı anda bahsediyorum sonuçta, hem de çok sevdiğim bir insana! Hah, ama işte sorun burada: Ben senin yalnızca rahatsızlık duyduğunu zannediyorum bu lafları dinlerken. Hiç sanmıyorum ki benim duyduğum entelektüel keyfi paylaşıyor olasın. -Öyle ben çok entel bir herif olduğumdan ve sen bu zevklerden bibehre olduğundan falan değil ha; tercih etmediğinden, benim laflarımı beğenmediğinden, lafımı "hem de çok sevdiğim bir insana" diye bitirmenden rahatsız olmandan.-

    Asıl mesele bu zaten: Rahat rahat sevememekten malulüm ben. Çocukluktan çıktım çıkalı böyle bir illet var başımda. İki üç şeyi adam akıllı umursuyorum hayatımda, biri de sevdiğim insanlar ve onlar da toplam üç dört kişi olsunlar hadi belli bir anda. Biliyorsun, ciddi ve gerçek bir fark görüyorum ben tanıdığım insanlar arasında: Düzgün bir isim vermeyi başaramadım henüz, çünkü lise yıllarında bu anlam ayrımı için kullandığım kelimeler çok kirlendiler. Şimdilik arkadaşlarım ve "sevdiğim" insanlar diyelim, "sevdiğim"in tırnaklarını da güzelce törpüleyelim. Çünkü tabii ki sadece arkadaşım dediğim insanları sevmediğimi falan kastetmiyorum. Böyle insanlara çok net birkaç örnek vermiştim daha önce, onlardan birini düşün şimdi. Biliyorsun ki ben gayetle seviyorum onları, bayağı umursarım yani hallerini ve haklarında sadece hayırlısını isterim. Elimden geleni de yaparım ha, bırakırım yeri geldi mi işi gücü yardım ederim onlara; o kadar kalenderliğimiz vardır hani. Ama bunu da çok iyi biliyorsun ki arada net ve açık bir ayrım görüyorum senin gibilerle. Başka, daha ciddi, daha önemli, daha yüksek bir sevmeyle seviyorum senin gibi sevdiğim insanları ve bu fark benim karakterimde bir nirengi noktasıdır. 

    Ne demek peki "daha ciddi, daha önemli" falan bir sevme? Bilmem. Ne olmadığını biliyorum ama. Öyle çekineceğin bir mesele değil kesinlikle. Hatta nasıl bozuluyorum, nasıl sıkılıyor canım bir bilsen çekindiğinde!.. Bu zamana kadar bu sevmenin özelliklerini anlatamamış olmaktan, sana çekinilesi bir şeymiş gibi gelmesine müsaade etmiş olmaktan, senin keçi gibi hâlâ anlamamandan falan o kadar bulanıyor ki midem! Vallahi oracığa çıkarıp hasta ayağına yatmak, "Aman çok kötüyüm ben, bana ilişmeyin." deyip oradan kaçmak istiyorum. Sana olan sevgim de itibarım da ciddi zedeleniyor bu arada her seferinde. Benim en yüksek duygulardan addettiğim bir şeyden içtinap etmeye itibar etmiyorum, affedin. 

    Daha gündelik meselelere gelemedik. Öğlen yemeğine çağırılmadığımda da bozuluyor moralim. İstemiyorum artık beraber yemek yeyip ilgimi çekmeyen insanların ilgimi çekmeyen anılarını falan dinlemek. Bana ne yahu bunlardan? Davet dahi edilmemişim, tesadüf eseri buradayım! Bak işte vitesi boşa alınca genel olarak sevmiyorum ben etrafımdaki şeyleri. Biraz kendimden katmam gerekiyor ilginç bulmak için, ki kabul etmiyorum açıkçası bunun narsist bir tavır olduğunu: Herkes aynı hissi paylaşıyor sanıyorum. Şu yani anlatmaya çalıştığım: Tanımadığın birinin seni hiç ilgilendirmeyen, kötü anlatılmış bir hikayesini ne kadar dinlemek istersin ki? Senin aktif bir şekilde dahil edilmediğin bir sohbette hele ana konuya da hakim değilsen ne kadar keyif alabilirsin ki? Şaka sanıyor bazen etrafımdaki insanlar bazı şeyleri ne kadar az umursadığımı ve bazı şeyleri de gerçekten ne kadar az bildiğimi/hatırladığımı. Ama kastediyorum ben söylediğim çoğu şeyi ve çok derinden bir yerden kastediyorum. Gerçekten bilmiyorum yani neyden bahsettiğinizi; gerçekten umursamıyorum yani o araya fırlatılan non sequitur'ları. Hayır efendim, tam aksine, dehşet sinir bozucu buluyorum! Umurumda değil diğerinin lafımın arasına soktuğu ilgisiz cümlesi ve kimsenin de değil zaten! Neden aklından geçen her saçmalığı söylemeye ruhsatı var ama onun? Ben neden rahat rahat nasıl hissettiğimden bahsedemiyorum? Ben süslüyorum bile kelimelerimi, bazen kafiye dahi buluyorum. Sonra lafı çevirip bir şıklık yapıyorum içinde, olmayacak bir yere bir gönderme yapıp dağıtıyorum belki dikkatini sonra hızla geri toparlıyorum lafı, becerebildiğimde. Beceremediğim zamanlar yüzünden mi alındı benim elimden konuşma ruhsatım? Olmayacak bir yerden lafa girdiklerim çok oldu da bir an yüreğiniz hopladı diye mi artık anlatamıyorum ne düşündüğümü. Yersiz şakalarım iki tane fazlaydı da ceza puanım sınırı mı aştı benim artık? Neden nasıl hissettiğimden açık açık bahsedemiyorum ben, neden bana en doğal gelen şekilde konuşmama müsaade edilmiyor ve çekingen gözlerle dinleniyorum böyle laflara teşebbüs ettiğimde? 

    Arkadaşlarımdan ve sevdiğim insanlardan bahsettim. İlkinden herhangi bir şey beklediğim yok zaten pek. Biraz insanlık, biraz medeniyet; düzgün insan olmak işte hasılı. O kadar. Sevdiğim insanlardan da beklediğim çok tabii geliyor bana, zaten bu anlama geliyor sanıyorum "sevdiğim biri" lafı: Rahat rahat sevebilmek, bunu gösterebilmek ve sevilmek ve bunu görmek istiyorum. Böyle lafları romantik (yani romantik deyince senin ilk anladığın anlamda romantik) bir bağlamda düşünmek zorunda mı insanlar? Gerçekten bu kadar dar mı sevgiden anladıkları. Sadece kardeşine mi sarılmaya izni var insanların. Laf söz olur, el dahi sıkışmayın! Dokunmasın insanlar birbirine, belki bir yanlışlık vardır bunda. Güzel sözleri sadece sevgilinize söyleyebilirsiniz, o zamana kadar saklı bir deftere falan not alın. Yanlış bir şey olabilir, öyle birbirinize çok gülümsemeyin. Kalkın işinizi yapın. Toplantılarda motivasyon yüksek kalsın diye bir iki şaka patlatın. İyi çalışacak kadar arkadaş olun. Üstlerinizden çok birbirinizden utanacak kadar saygı duyun birbirinize, sakın bunun ötesine geçmeyin! Yanlış bir şey olabilir. İlla yanlış bir şey vardır çünkü. Görmesek bile biliriz, bilmesek de hissederiz. 

Hüdayı Hüdaza'nın Gavurcası

I didn’t know she wrote poetry

Now my enjambements are but dry none-sense

Fertile texts
Holy Mary,
I didn’t know also she recited hadiths 
I have lost
A life of Plan B
Neither rhythmic nor rhymed
A Turkish not even pure, just bland
An artificial French
Germans in search
Down with Enverland
I didn’t sleep tonight
Circles under my eyes.
I was actually supposed to die this morning
But the weather wasn’t suitable
I had informed my friends
They’re used to my lies
Of course, a poet's words are but lies
I got lost in Tarabya
I think it was on this shore I spoke to one of you about suicide
Or perhaps it was this cobblestone that split my temples
Only if I could start over, try again-
Madam, you didn’t really listen to me
No, it wasn’t that I was angry at
I didn’t know she wrote poetry
But I did say, her eyebrows were of dreams
My mourning at this wedding is poetry itself
A murmured, silent poem
Neither a melody of revolution nor one to raise children with
Oh, those of fifteen, oh, those of fifteen
In my chest reside fires within
I have lost
Crimes beneath my skin
Sin soaked into my tongue
A stuttering poet

Eski Sarı Kağıtlar

 Yine kan kaybettim biraz. Dert değil, durduğunda depreşiyor derinlerde hissettiğim hislerin bazısı...

    Yeni okul, eski usül. Babamın Afyon'da bir hastane tek başına karnında dikişlerle uzanırken korkmadığı gibi bir korkmamakla. Başka bir şehirde uyandığımda etrafımdakiler başıma gelenleri özetledikten sonra hissettiğim sakinlikle. Tamponlardan kurtulduktan sonraki o ilk an aldığım dikkatli, çekingen fakat özgür nefesle. Belki de bu son söylediğim önemli bir unsurdur: dikkatli, çekingen fakat özgür...

    Özgürlüğe ihtiyaçlar da dahil, en önemli mesele bu hatta hürriyete dair. Çalışmak için arkada aşina bir melodiye ihtiyacım olmamalı. Bir femi muhsin bana masallar anlatmalı değil, veya dudaklarımda gezinmese de olur bir nefes soğuk duman. Feme dair her ihtiyaçtan/iştiyaktan öyle kolayca sıyrılamıyorum, ama gençlik işte, o da hallolur herhalde. 

    Zamanımın en büyük akıllarını en olmayacak deliklere girmeye çalışırken izleyecek kadar şanslı bir ilkgençliğim olmadı henüz. Fakat onlarla paylaştığım güdülerimi dinlemem gerekiyor şu an. Görüşürüz!

Teos Teotokos

Bilmiyordum şiir yazdığını

Artık satır atlamalarım laf kuruluğundan

Üretken metinler

Kutsal Meryem,

Bilmiyordum senin de hadis söylediğini

Kaybettim

B planı bir yaşam

Ne mevzun ne mukaffa

Arı dahi değil, avam bir Türkçe

Yapma bir Frenkçe

Arayışta Almanlar

Yere batsın Enverland

Uyumadım bu gece

Gözlerimin altı kara

Ölecektim aslında bu sabah

Müsait değildi ama hava

Haber etmiştim dostlarıma

Alışkınlar hilafıma

Şair sözü elbette yalandır

Kayboldum Tarabya'da

Sanırım bu sahildeydi birinize intihardan bahsettiğim

Ya da şu kaldırım taşı yarmıştı şakaklarımı

Yeniden başlasam, bir daha denesem

Han'fendi siz pek dinlememişsiniz beni

Yok, başkaydı kızdığım şey

Bilmiyordum şiir yazdığını

Söylemiştim ama, hayaldendi kaşları

Bu düğündeki matemim şiirin ta kendisidir

Mırıltı halinde, sessiz bir şiir

Ne bir ihtilal melodisi ne bununla çocuklar yetişir

Ey onbeşli onbeşli

Göğsümde ateşler yatışır

Kaybettim

Deri altında suçlarım

Dilime sinmiş günahım

Kekeme bir şair

delirdi kadir

Sonbahar yaklaşıyor eski köye

Eski köyün sokakları tanınmaz halde

Delirdi Kasım'ın biraderi Kadir

Çığlıkları yankılanıyor mahallede

Kadir yavuz delikanlıydı, bıçkın

Aklında Sıla, cüzdanında fotoğrafı, narin

Sıla bıraktı Kadir'i, çocuk bozmadı façasını

Cüzdanından o fotoğrafı hiç çıkarmadı

Kasım'a tak etti, geldiler

Sonbahar yaklaşıyor eski köye

Sararır yapraklar sonra yeşile döner

Fakat artık Kadir izlemeyecek penceresinde

...

    Bir cümle kadar bir yer hak eden bir insanlık kırıntısı... Her insan affı hak etmez mi? Bazen efendisine ihvanı için yalvaran bir memluk gibi neredeyse dizlerim üstünde, bazen de çocuğunu eğiten bir anne sabrıyla bunu savunmadım mı farklı mahfillerde? Evet, tehlikeli olmayan her insanın affını savundum, savunuyorum. Fakat iddiamdaki nüansa nazik bir celb-i dikkat!

    Eskiden kuramadığım hayallerin ensemdeki soluğuyla daralacak oluyor sadrım. Fakat artık çözüldü dilim, diğer mahalledeki çocukların topuna da değdi ayağım, bayram sabahlarında simit aldığım fırın bile tanıyor adımı! Muhayyilem hayli genişledi anlayacağınız. Artık fikri çok daha zemberek, gölgesi çok daha uzun ahbaplarla deve güreşindeyim. Burunları doğrudan göğe doğru çoğunun -hani benim tek kaşım ve çenem gibi- o yüzden düştüğüm derkenarlara vermiyorlar cevap. Fakat anlayacağınız daha ikinci paragrafımda unutuyorum eskiden defterlere sığmayan masalları. Anlatacak bir sözümüz vardı; söyledik, tamamlandı. 

    Dorman şairliğimi bağışlayın ama hiçbirinizle döğüşemem. İstiyorsanız kendi kendinize af virdleri sayın, kalkın sükutumu ikrar sanın. İnsanların birbiri hakkında hiç düşünmediği bir kayıtsızlık hayaliyle. İyi geceler hepinize.

falan

    Yitirdiğim her şeye karşı içimde, büyüklü küçüklü, ateşler oluşmuştu. Artık, eskiden beni harlayıp ellerimi sıcacık yapan bu ateşler, har söndü. Yitirdiğim her şeye karşı bir ateş söndü içimde. Ateş kıymetli bir şeydir; onunla yaratmıştır dünyayı Rab Tanrı, anlatmamış mıydım sana hiç daha önce?:

    "İptida hiç vardı." der bazıları, aldanma. Birazcık daha hikaye kovalarsan "Söz vardı."yı duyarsın. Onlar da haklı değiller: Kaos vardı iptida; kirletilmemiş, saf bir gürültü. Yalnızca evrenin, varlığın içkin kargaşasınca üretilebilecek bir rastgelelik. Beyaz bir gömlekteki anlamsız kirin kendisi, gömlek daha yok. Bu gürültüye söyledi Rab Tanrı. Hiç olmayacaklıktan ve her şeyin olacağından ateş çıktı bu söylemeyle. Şekillenip evren olacak şeyin her zerresinde müteharrik bir har...

    O ateşten bir parça aldı Rab Tanrı, aynı diğer parçalar gibi öz iradesiyle hareket etmesini sağladı o parçanın. Öz iradesiyle dönmeye, toparlanmaya başladı o parça ve onun da parçaları bu devre iştirak ettiler an-kasdin.  

    Sonra feleklerin yanışı artık başka bir yanışa tebdil olunca, yavaşlayıp başka bir temevvüç kazandığında parçaların yalazları, Rab Tanrı gözlerini kapattı. Böylece aynı onun istediği gibi hürren, serazad, çıplak bilek gezmeye başladık dünyada. Senin, benim ateşimizin yanışı farklı olduğundan ilk gürültüden daha uzak seslerimiz. Fazla düzenli, esansımıza aykırı muttarit hecelerimiz; duvarlarla, çatılarla sarılı gecelerimiz.

Buraya ateşten birkaç kıvılcımı gözlerine, külünün karasını saçlarına ve akını yanaklarına dökmekle ilgili birkaç laf sıkacaktım ama hayatımın bağlamı buna uygun değil :p

Esirgediğin nazarından çıkar gelirdi ateş     

Kıvılcımın hadekandan saçılmasıydı nazar

Zülüflerinle örülmüştü taze terdi ateş

Bir ay çiçeği, bakışından taraf alırdı zülüf

Müsalemet

Yabancı değilsin sen, dedim, sorun olmaz

Yine de vermedi selamını

Zannediyorum o yüzden hâlâ

Herhangi bir barda param çıkmadığında

Gönlümü alırlar paramı değil

Yabancı değilsin sen, derler, boş ver

Bunu bazen kahve bir adam söyler

Sahibidir kendi yerinin, göçmen bir tebessümle

Koyar önüme bir şeyler; anlat, der, birader

Neredensin sen, buradan nereye

Ya da müessesi bir hanım, kontuardan

İçkiparasıkutusundan alır, ses etmeden

Yine de bu ihsan kalil kalır

Düşsel bir Kaskat Sokağı musahabesinden.

Non Perfectum

     Davet üzerine geldiğim bu şehirde birkaç saat bulup buluşturdum bir şekilde; kaçtım davetçilerimden, kendisine karşı sorumlu olduğum insanlardan. Zaten benim bu hallerimin varlığını anlayacak kadar beni tanıyan, o hallerin sebebini asla anlayamayacak kadar bana uzak insanlar hepsi. Sağ olsunlar, sağ olalım, ceplerimiz defterlerimiz kadar dolu saye-i devletlerinde. Bu yeniden birleşmiş şehrin sokaklarını tanıdık saye-i devletlerinde. Birkaç dükkana girdim çıktım, çehreme güzelce bir aksan takındım; zaten kimsenin kimseyi garipsemeyeceği, çünki kimsenin kimsenin çehresine bakmadığı şehirlerden bu. Olsun, ben en güzel aksanlarımdan birini takındım sokakta yürüyüşümde. 

    İçimde olmayacak bir planın stresi var. Dakika dakika kurulmuş, fakat hakikatle asla yakınlaşmayan bir plan bu. En güzellerinden yani! Yaratılışımdan evvel sahip olduğum bir plan, öyle bir film afişine tesadüf edip falan uydurmadım yani! Bir irtical anında, tek seslemle yaratılmış bir evrenin olmayacaklığını paylaşan bir biçimde, "Aman sonra da şöyle böyle!.." denmiş gibi bir plan bu içimdeki. Tatbiki değil fakat bir mefhum olarak varlığı dahi, bu irtical anının sönmesine yakın varlığımı tehdit edercesine çöken bir yorgunluk ve bıkkınlık ve yeis hissini yekten mahveden bir ilham-averlikte. Bu hissin gidişinden geriye kalan, eski gloriöz günlerinin esintisiyle sokaklarında etekleri uçuşturan yaşlı bir şehrin şaşaası. 

    Eski gloriöz günlerinin esintisiyle saçların dalgalanmadığı bu şehirde yürüyorum, içimdeki sıkıntıyla, "Rap," diye "rap rap!" Eski serseri günlerinde isimlendirilmiş, sonra da levhalardan bu ismleri kazınmış sokaklardan birkaç tanesini daha geçtim. Zannederim biraz ilerimde gördüğüm köprüde olacak gösteri. Yaratılışım tümden bununla ilgili. Turistler nehirden baş çevirip kameralarını bana döndürecekler. Muhabirler haber alır almaz istikametime koşturmaya başlayacaklar bunu kaydetmek için. Yıllar sonra, o an tesadüfen o köprüden geçmekte olan insanlar, eşe dosta iftiharla anlatacaklar "Şahit oldum o güne, oradaydım ben de!" diye. Yalan yanlış bir sürü detay karışacak, eminim, tahkiyelerine. Kimi yaşımı yanlış anlatacak kimi boyumu. Kimisi anlatılarına daha başka, kasti yalanlar uyduracaklar dinleyicilerine yaranmak veya onları etkilemek için. Olduğundan iki adım daha yakın olduğunu iddia edecek bana şu yanımda duran beyefendi. 

    Tümden silindi, eğer daha önceden vardıysa, zihnimdeki plan. 

Dans Vakur

They locked our doors and forbade smiles

Don't laugh too much, malaria flies

A mask is now the norm, everybody lies

So clean and neatly separated human ties

Deprive me once, I will lease a house

Twice is better, I never liked my boss!

Third time, no chance; all grim, all gray

Streets? Cafés? No talking, no flirting, no game...

Rejoice! For you have created a world

Of so clean and neatly separated men who

Like to write and not to talk, be heard:

Against you are the green and blue!

Arise my voice as if that helps

Just an incantation of the past

My murmurs shall one day be heard

Yet in the form of Danse Macabre. 

    We have lost our third place: Our place of meeting each other after work and before home. We were banished from our work space as well: We all dream of a job which doesnt make us go to an office, and rightfully so! We have glorified squeezing ourselves, our minds and souls and lives into our tiny apartment buildings of which we are proud for being close to the mall or the metro station. We despised our fathers for making a family at too young of an age, now we swipe on people when we are at that age. How despising is it, to have underlined the primitiveness of our minds! In our tiny apartments, which are close to the metro station, we are certain of our apeness, doing everything at hand to ensure that fact, while screaming imported nonsense sensitivity slogans at the top of our lungs at a screen which follows our eye movements. We talk and meet and love and hate and fight over our tiny apartments, we never want to leave them. Oh, are we afraid of leaving our tiny apartments, even though they are close to the metro station!

Vallahi Yazacağım Bir Lügat!

    Bir bardak daha koyun, sılada böyledir istihsali maslahatımız! Yani ki her dem virddir dilimizde lisanımız. Tamam hayli zamandır yazmıyorum kafiyeli laflar, veya kafiyelerim mevzun tagannilerden ibaret, fakat hâlâ zihnimde, karakterimde, yani ki en général tıynetimde kaviyyen kaindir Türkçem. Öyleyse birkaç not daha düşmeme müsaade ediniz. İhtimal ki bunları cem ve tertip ve tanzim ve tedvin ile bir lügat telif etmek insiyakı bırakmayacak peşimi. O güne kadar bu pejmürde notlarla yetinmek lazım:

    kumpas: bugün İngiliz tesiriyle "kompas" diye telaffuz ettiğimiz "pusula" anlamına gelen kelimeden türemiş bugünkü günde "hain kumpas" veya "ergenekon kumpası" falan laflarında müstamel bu kelimeciğimiz. Pusula kelimesinin ise "oy pusulası" tabirindeki "küçük kâğıt" anlamının orijini meçhul.

    rakkas: Belki de benim cehaletimdir bunu bilmemek fakat Türkçesini sorsanız öyle yekten söyleyemeyeceğim "pendulum" kelimesinin mükemmel karşılığıymış. Zaten Frenkçeden "pandül (pendule)" kelimesini almışmışız ama olsun, kadim müreccah! Bunu "erkek rakkas" olarak düşünen benim eril zihnimi de kın kın kınıyoruz bu arada.

    çapmak: Türkçenin daha az işlenmiş olduğu devirlerden kalmış, bugünkü günde çok da müstamel olmayan bu kabilden kelimeler (hele fiiller) bazen çok ilginç yapılara sahip olabiliyor. Farklı farklı anlamları karşılayan şemsiye ifadeler gibiler bazıları. Bu örnek de "süratle gitmek, koşmak", "saldırmak, yağma etmek" ve "at koşturmak" anlamlarına geliyormuş. Yani bir hızlı devinim anlamı var ve buna yaklaşan her türlü eylem için kullanılabiliyor. Hoş. "Çapul" falan gibi kelimeler de bu fiilden geliyor bu arada.

    burağan: Kar ve yağmurla döne döne esen şiddetli rüzgar, boran, demekmiş. Türkçede bu kadar fazla rüzgar ve yağmur falan adının olması çok hoşuma gidiyor: Sağanak, çisenti, serpinti, reşaş (biraz da arapça hehe), boğanak; lodos, poyraz, boran... Bunları toplayıp anlam ayrımlarını tespit etmek ve bir Thesaurus tertip etmek lazım işte...

    reşaşe: Basitçe "çisenti, serpinti" demek. Alamancası "niseln" imiş, öğrenmem gereğinden fazla uzun sürdüğü için buraya da yazmak istedim. Bu kelimenin muhteşem bir kullanımı şu mısraı bercestede Cenap Şahabettin tarafından sunulmuş: "Ona reşaşe-i rüya dökerdi yeldalar"!

    tarf: Bu kelimeden evvelen bahsetmiştik sanki ama tekrarın zararı yok sanıyorum, zira bu maddeyi gayet ilginç buluyorum. "bakış, nazar" demek; "taraf" kelimesinin muhaffefi olarak şiirde kullanıldığı geçiyor, ve "kenar, uç" anlamı var ki "tarfe" kelimesiyle ilişkisini merak ediyorum (hatırlayalım ki tarfe göz kırpışı anlamına gelip "tarfet'ül ayn" bir göz kırpması süresini ifade ediyor).

    heyula: Grekçe, frenklerin transkripsiyonuyla, "hylé" kelimesinden geliyor ki, yine frenkler tarafından, "La matière première en tant que principe opposé, complémentaire ou exclusif de la forme ou de l'essance" diye tanımlanmış. Bir ara Bardakçı'nın anlattığı fıkrada öğrenmiştim bu kelimeyi: Şakirt rahleye oturmuş, hoca uzun uzun anlatmış heyulanın detaylarını, ötesini berisini. En son durup çocuğa "Var mı bir sorun?" dediğinde velet dönüp "Her şeyi anladım hoca efendi de bu heyula nedir?" diye sorunca hoca derin bir nefes alıp "Rahlenin altına bak göstereceğim ben sana heyulanın ne olduğunu!" demiş... Beğenenine komik, beğenmeyenine lazım olduğunda estağfurullah çeker gibi "Heyula!" dedirtecek bir anektod :P

    nevamis: Normalde cemleri böyle listelere almayı sevmem, bilmeyenine sanki topluluk ismiymiş gibi görünüp ilginç gelen ama aşinasına bir yenilik sunmayan nesneler bunlar. Fakat bu örnekte müfred, aslında gayri arabi bir kökeni olan, "namus" kelimesi. Bu kelimenin asıl anlamının "kanun" olduğunu ve bunu da gayet genel bir anlamla karşıladığını hatırlamak için "nevamisi ilahiye" ve "nevamisi tabiat" terkiplerine bakmak lazım ki sırasıyla "ilahi kanunlar" ve "doğa kanunları" anlamına geliyor. Yani attığımız elma, yere düşmezse çok namussuz bir iş yapmış olur!

    müsteda: İstida kelimesi dua'dan gelip "yalvararak istemek" gibi bir anlamı haiz. Onun mefulü olan müsteda da "istenilen şey" ve özellikle de "bir dilekçe ile istenen şey" demek. Çoğulu olan müstedayat da doğrudan o dilekçelerin adıymış. 

    mahzar: Huzur ve hazır kelimeleriyle kökendeş olup "Yüksek makamda olan birinin önü, huzuru, pişgah" demekmiş. Bu ilk anlam gayet sıkıcı, zira zaten "huzur" lafını bu manaya kullanıyoruz. Fakat ikinci anlamını Lügat "Görünme, görünüş, hazır olma" olarak vermiş ki "nik-mahzar" terkibi "iyi görünen, gösterişli" demekmiş. Bir de biraz anlam kaymasıyla "Yüce bir makama sunulan dilekçe" anlamı var ki ne de güzel bir kayma olmuş o öyle!

    çakar: Doğrudan Lügat'i istinsah eder gibi olacağım fakat verilen üç madde de çok ilginç diye düşünüyorum: 1) Aralıklarla yanıp sönerek deniz taşıtlarına yol gösteren ufak fener, 2) Bir çeşit balık ağı, ve "Çakar almaz" terkibinde 3) Çalışmayan, bozuk. Denizcilik terimlerinin bu kadar çeşitli olması çok ilginç bir mesele. 

    havsala: "Anlamıyor, anlamıyor; havsalası almıyor!" lafından tanıdığımız bir kelime fakat benim sandığım üzere "anlamak, idrak etmek" anlamında bir kökten değil "hasala" yani bayağı bayağı "elde etmek" kökünden geliyormuş. Onun da ikinci anlamından "taş, toprak yutmak" anlamından türemişmiş ki o yüzden birinci anlamı "kuş kursağı, taşlık" imiş! Sami'nin "Kabiliyeti zihniye" olarak verdiği bugün cari olan anlamı feri ve mecazi bir anlammış...

    mefaze: Gavurca "contronym" veya "Janus Word" denen kabilden kendi kendisiyle zıt anlamlı kelimelerden biri bu ki lisanı aliyi Türkimizde hayli nadirler. Birinci anlamı "Sığınılacak yer, melce" iken ikinci anlamı (herhalde ilk anlamı verenden farklı bir isim kökünden) "Mehleke, helak olunacak yer" imiş! Bir de bu ikinci anlamı takviye eden üçüncü anlamı var namussuzun ki "Susuz çöl, beyabana denir"! 

    Şimdilik yetsin bu kadarı. Daha sonra yine toplarım belki bu ve buna benzer bazı lafları. Hayatımı bir tertip ve tanzime sokmak işi uğraştığım diğer her şeyden daha çetrefilli ve becermesi zor bir mesele çıktığı için bu yazdıklarım da pek bir sistem arz eder halde değiller. İnşallah halledeceğim hepsini efendim, inşallah.

Bunu Silmem

     Şarkı naziresi:

Sinemi deldi bugün bir afetin dil laneti

Sivri dilli, serseri seslerle süslü sinesi

Sinemizde ism-i şuhu saklanırken kendisi

Sivri dilli, serseri seslerle süslü sinesi

Dilde derdin dane danedir dedim dürd-âşama

Cam-ı Cemden var mı kârın, lokma kafi aşıka!

Hunharın kârından el çek gel muganni sofraya

Sivri dilli, serseri seslerle süslü sinesi

falan işte, yazarım herhalde gerisini.

Eksik Sone

Telefat her dediğim laf, edemezsin itimat

Göremezsin sana hiç sevgimi ettim mi itiraf?

Diyebildim mi çıkıp karşına dümdüz bir surat

İle gönlümde duran şeyleri? Hayır, hep güzaf!

Telefat her dediğim laf ki sağırsın bana sen;

Si hafifsin bedenince, si ağırsın bana sen;

Bana ihsan, bana ilham, ve kahırsın bana sen;

Bana mülhim ve de mülhem ki satırsın bana sen!

Döneceksin yine bir gün, ışıyorken batıdan

Telefat sözleri artık duyacaksın doğudan.

    Çok uzun süre tuttum bunu bir kenarda ama yok, belli ki ilk kıtanın çiğliğini pişirecek takatim yok ne de bir kıta daha ekleyip eli yüzü düzgün bir İngiliz usulü soneye çevirebileceğim bunu. Ama bu vezni o kadar seviyorum ve ikinci kıtayı o kadar eğlenceli buluyorum ki paylaşılmaması da yazık değil mi yani? 

    Son ikiliyi başka bir şiirde kullanıp kendime nazire yazarsam da hiç şaşırmayın, hehe.

17 mayıs 2024

     Öyle bir ilhama maruzum ki her vechesinden aynı anda hem ufalanırcasına sıkıştırılıyor hem yırtılırcasına geriliyor ruhum. Öyle merbut, öyle kısıtlıyım ki bu sahada... Müsaade edildiğim birkaç metrekarelik alanda gösterdiğim hürriyet şaşırtır sanmıştım kısıtçılarımı fakat ne çare! Dedim "Ben öyle oynarım ki bu dar yerde, kıskanır bahane üretenler; sonra acır bana tanrım, veya işte ne mümkünse, ve kurtulurum bu içinde memnun gibi davrandığım delikten." Olmadı öyle; hâlâ aynı kısıttayım. Keyiflensinler diye yaptığım dansı çirkinsemişler belli ki, zira ki kötüleşti koşullarım. Alışıyorum git gide, daha az sızlanıyorum. Ama insanın canı sıkılıyor "Ne de güzel oynamıştım, neden beğenmediler ki?" diye düşündükçe.

    Bak sana çok güzel bir elbise uydurdum. Bembeyaz, yok gibi üstünde. Yok gibisin içinde. Elbisenin ceplerinde uydurduğun güzeller var. Şu cümle şuraya pek yakışmış, bırak orada kalsın. Olmayacak yerde bir çalı çırpı mı; olmayacak değildir o, Makra koymuştur, bilir o doğrusunu. Bak yok gibi cümlelerim, her anlamda, herhangi bir anlamda. Zaten bu kadar müsaade ediliyor oynamama. Bak sana uydurduğum elbiseye; bak yok gibisin içinde.

    

    Kız oturdu yine masasına, ama her şey her zamanki gibi değil sanki. Açtı defteri, daha yeni, yalnız ilk sayfasına imza olsun diye sevdiği bir mısrayı yazmış. Aşırmış mı, aşırmışsa yukarıdan mı aşağıdan mı bilmem artık orası onu ilgilendirir. Defterin diğer sayfalarını fark etti ki gerektiği gibi bakir değiller. O tek mısradan bahseden koca bir defter. Okunmaz bir yazıyla resmetmiş o mısranın maharetlerini. Fakat biraz kazıyın altını, yalan bunlar, mendeburun övdüğü mısranın kendi değil, yazanı! Hem deftere tecavüz etmiş hem de iğfal karışmış iltifatlarına. Bir defter iltifat.

    Sonra kız gözlerini kıstı biraz, ciddi şeylere bakarken yaptığı gibi işte. Yazının kıvrımları iyice karıştı birbirine. Devam etti kız gözlemeye ve kıvrımlar tek bir cümleye yoğuruldu. O cümle kısaldı, kıvamlandı, bir masumcuk harfe döndü. O bir defter iltifatı, bu kızcağız, tek bakışta görmüş oldu son durumda. "b" harfinin altında, küçük bir nokta.

Şiir:

Haklısın, doğruydu gördüğün hayal

Seni mest etmek içindi o şarkılar

Şairler, bazı bahtiyar, bazı pür melal,

Seni dans ettirmek için şiir yazdılar

Clarity

     Gözlerimdeki çılgın alevler sakin bir kamp ateşi koruna taklip olmuştu hızla, bunun ne derecesini takip edebildiler bilemiyorum. Kaçırdım bakışlarımı bir an-ı huzur için; biraz ayaklarımda tabanları, biraz tavanlarda ışıkları izledim. Artık gözlerimi yeniden ona doğrulttuğumda, sanıyorum, biliyordu ne diyecek olduğumu. Bu son anlaşılmanın acizliği ve ilham-aver doğasıyla bir an şaştı fikirlerim; konuşmanın, yazmanın yersizliğiyle doldu bir an zihnim, fakat sonra yeniden ciddiyet kazandı gözbebeklerim. Dudaklarım büzüldü onu takbil etmediğim seferlerin karışık duygulanımıyla kasılırcasına. Biraz hasret, daha çok halas; kokuşmuş bir sevda, malihulya, nostalgia! 

    Bunların hepsi tek kalemde dudaklarımdan süzülerek, bir nefeste, durmadan tefevvüh ettim söyleyeceklerimi. Dedim "Ben hatırlayamıyorum senin soy ismini!" 

    Bütün bar sustu. Muhabbet çekti paltosunu, masaya hayret ve adavet oturdu. Hâlâ kovmamış olduğum eski dostlarım iğrentiye yaklaşan bir bakışla baktılar suratıma. İsminiunuttuğum'un çığlıkları arasından türlü hakaretler, ithamlar seçmek mümkündü. Fakat benim gözlerimi ışık almış, kulaklarımı ise yalnızca kırılan zincirlerin gürültüsü doldurmuştu; duymuyordum ne tayiplerini ne telinlerini. 

    Bileklerimi ovuşturdum yürürken. Hayli darmış bana İsminiunuttuğum'un aldığı bileklik. İlla ki geçecek izleri. 

    Durdum dükkanın önünde. Konuşmadım fazla, anlatacak veya anlayacak pek şey görmüyordum. Gösterdim parmağımla, adam bir fiyat söyledi, verdim. Pek yakıştı doğrusu boynuma kolyem!

Afv

Affet beni ki günahlarım layıktır afvına

Sabadan önce ışık çalıp geldim gözlerine

Gittiğin yerden bir nefes çektim sadrıma

Bütün unuttuklarım vardı verdiğim nefeste

Unuttuğum lehçeler, hahnahah vecheler

Yersiz kızdıklarım, olmayacak üzdüklerim

Harcadığım zamanlar; baharlar, hazanlar

Bir dıhkına sığdı bütün gördüklerim

Affet beni ki yalnızca sen kadirsin afvıma

Çıktım semadan çaldım ahımı kalbine

Değmesin o şişenin parçası parçana

Ki bir tude tuyur ile tulu koydum içine

    "Ar u namus şişesi" üzerinden bir şaka yapacaktım son kıtada, sonra yoruldum başka bir şaka yapıp bitirdim stanzayı. Bu da bitmemiş bir şiir çok belli olduğu üzere. Yetiştirmem gereken bir rapor var, bir saniye...

l'amour à travers la langue

Bak en güzel ben severim seni senin dilinde

Sınırsız, kısıtsız bir sevmeyle

Kalemle isimleri öğrenmemiş gibi daha

Yıldızların sayılamadığı bir gökyüzü altında

Duvarlarında övgüler yazılı bir bahçede

Bulduğum otlardan içtim bu gece

Büyüdüğüm sokaklara yakışmaz bu laflar

Ama varsın artık bizi tanımasınlar

Bak en güzel ben severim seni senin dilinde

    Söylemeye gerek var mı bilmiyorum ama artık uzun soluklu şiir yazma maceralarına pek giremiyorum. Haftalarca bir şeyi yazmayıp sonra birden mevzunen yazdığım oluyor, veya şu yukarıdaki gibi çokçok daha uzun şeyler düşünüp tek bir stanzasını yazıp bırakıyorum. Neyse, fena değil bence.

Sünnetullah Nedir?

    Ah Tanrım, ben bu yazıyı 28.03.2023'te yazmışım... En sonda görebileceğiniz üzere bu çok daha uzun bir argümantasyonun daha girişi olmak amacıyla yazılmış bir yazıydı. Fakat şimdi yeniden baktığımda tek başına, blogdaki diğer yazılar müstakillen ne kadar anlamıysa o kadar, anlamlı olduğunu sanıyorum. Eh, paylaşılmış dursun madem; iyi seyirler diliyorum!

 

    Evvela, Türkçede takındığı hoş tali anlamlardan sarfınazar, sünnet kelimesinin aslında "adet; yaratılış, tabiat" gibi anlamalara geldiğini -kaynak olarak Kamus'ul Muhit'i vererek- belirtelim. Neredeyse bir terim olarak kullanılan sünnetullah ise "Allah'ın adeti, karakteri" anlamına gelirken daha çok "Allah'ın koyduğunu kanun ve nizam" olarak anlaşılmış -ki bunu da Kubbealtı'ndan aldım-. Kader lafzının kendisini "Kainattın kanunları, yani ki fizik kuralları." şeklinde anladığı görülen Yaşar Nuri de, aynı zamanda Muhammed İkbal'i tanık göstererek- "Yaratıcının tavrı, tarzı, davranış biçimi" ve daha kısaca "kader" ifadeleriyle sünnetullahın manasını özetlemiştir diyebiliriz. 

    Ben, gayet yersiz bir şekilde İslami bir bakışla kimi teolojik problemlerin çözümleriyle uğraşmaktan keyif alan biri olarak, bu kavramın bazı sorulara cevap olabileceğini düşünüyorum. Belki de en hoş ve benim de, o yaşlarda yapacak daha iyi bir şeyi olmayan her diğer ergen gibi, ortaokul yıllarında yetersiz din bilgisi hocalarıma sorduğum örnek herhalde "Tanrı, kendisinin kaldıramayacağı bir taş yaratabilir mi?" çocukça istifhamıdır. 

***

İstitrat

    Bu aşamada çok dikkate değer olduğunu düşündüğüm bir vakayı vurgulamak isterim ki verdiğim örnek kabilinden soruları bazı insanlar gülünç derecede çocukça veya daha kötüsü aptalca bulurken, başka birtakım insan da "Ah işte azizim, şöyle bir çocuğun dahi aklına gelebilecek soruları düşünmüyor bu millet!" şeklinde neredeyse tazim ediyorlar! Bu iki kliğin de tümden gerizekalı olduğuna inanmıyorsak -ki böyle bir tavır ancak başka bir yazının konusu olabilir- yapılması gerekenin her zaman karşımızdakinin de doğru akıl yürüttüğü hüsnükabulüne sahip olmak gerektiğine inanıyorum. Bundan sonra güzel oynayın olur mu sevdiceklerim, öpüyorum. 

***

    

    Çok açık ki, en azından İslami bir bağlam kabul edildiğinde -zira hangi tanrı telakkisiyle ilgili konuştuğumuza karar vermek zorundayız-, bu "sorun" tamamen Allah'ın isimleri, yani ki iddia edilen sıfatları ile ilgildir. Verilen örnek "Kadir" isminin özçelişkili görünen doğasıyla ilgilidir ve bendeniz çözümünün "Tanrı öyle bir şey yapmaz." demekten ibaret olması gerektiğini düşünüyorum. Zira kendisinin, bizim bilgisine layık görülmediğimiz, bazı yöntemleri ve tercihleri var ve diğer sıfatları ve özellikleri de gözönüne alındığında açık olmalı ki bu adetinden kimsenin onu caydırmaya gücü yetmiyor. Şu hâlde "Tanrı 'yapamamamsı gereken bir şey'i yapabilir mi?" ve benzeri sorular aynı "Evrenin dışında ne var?" gibi manasız ve düşük sorular olmuş oluyor. Tıflane bir merakla size böyle bir şey soran veletlerinizi "Evrenin dışında bir şey yok yavrucuğum, evren zaten her şey demek; bir şeyin illa içi ve dışı olması gerekmiyor; siktir git Aristo mantığını Antik Yunan'a götür." ve benzeri laflarla terbiye edebilirsiniz.

***

İstitrat-ı Şahsi

    Kontrol altındaki depresyonum elle tutulur hiçbir şey ortaya koymama müsaade etmediği için bu istitrattan evveli kısım kadar bir yazı hazırlayıp bıraktım. Asıl bahsetmek istediğim konuya girişin dahi tamamı ortaya konmuş olmadığından asıl meseleyi de aradan geçen birkaç gün içinde unuttum. 

Türki-i Basit

Yılları ve yolları;

Şehirleri, devirleri

Harcadım denerken

Olmadı, utanamadım

Seni sevmekten

    İnsanca, pek insanca şiirler. Ve hayli basitler. Bırakınız basit kalsınlar.

***

Ne süpernovalar ne yüzünde çiçekler var

İki gözde huzur ve elinde saadet var

    Şu sıralar İlyada'yla haşır neşir olduğumdan aklım daha klasik vezinlere gidiyor sanırım. Bunu söylerken direkt Homer'in veznini çaldığımı dahi sandıydım. Fakat yok, Türk şivesine uymuyor bence daktiller. O yüzden, fark bile etmeden, antidaktiller (anapest deniyor aslında ama antidaktil daha düzgün bi tesmiye bence) ile yazmış oldum. Hafızam beni iki yüzlü yanıltmış ki pentameter kullandıydım heksa yerine... Neyse, sonuçta Aşil'in öfkesini anlatmıyoruz biz de!

    Ayrıca antidaktillerle konuşmanın, benim gibi remel bahrine aşina biri için ne kadar tabii olduğu açık olsa gerek.

Defterden

Wishful Thinking

Gönlümde önce bir yalı sakindi tahtadan

Kaşanei müzehhebe çevrildi vehleten

***

Bir pencere açtım,

Sonra gövdemi sardı sandım esîr.

Uzattım parmaklarımı

Uçlarında süzülmekte kesir,

Kesif ve beşir

Bir tesirle yumdum gözümü.

Kaçmam gerekmedi,

Tebessümüm yetti çünkü.

Köylü Şiiri

My accent is that of a peasant

No matter how nice is my parley

To them shall I never be pleasant 

For my skin is that of a peasant

And only that is what they see

In the nicest quarters of the city I may roam

The most prestigious magazines I my own

Alas, I shall never be home under the cross

                                                 nor the crescent

For my accent is that of a peasant

Yeni Yaşımda Yazamıyorum

     Yaşım geçti sanırım artık. Yok yazasım şiir. İnsan da istemiyorum gençler, ilişmeyiniz bana.

13

Gül, korkma, bugün de dirisin

Cebinde ilaçların ve kalemin

Cebinde defterin, diğerinde kitap

Parmağında tempo, bariton bir hitap

Bilmeyen ne bilsin? Herbiriyle beraber

                                  zübdei âlemsin

Onlar inanmıyor diye sen kendine

                                  kıyamazsın

Bir hat dahilinde doğar güneş

Ve bir hat dahilinde batar

Ve en asi saatlerde

Gökten ilham yağar

Pek güzel gizlemişsin, mahfazan pek mültefet

Ama, diyorum, artık

Utanmaktan vaz mı geçsek?

14

Hayatla aramda iki arşın yar

Jilet keskin bir ip yerine

Tabanımda budaklar var

Dudaklarımda bir parça gül

Mücevvef, müşekkel

Dilimde musır bir mürmür

Münker ve mükeffer

Ayağımın kaydığını günahımdan değil

Çatırdayan zeytin dallarından bil

cık, yok bitiresim bu şiirleri

Zürich

Bak bu şehirde en sevdiğim sokaklar var

En sevdiklerim var ismini duymadığın

Her sevdiğime karışmalı adın

Şehrimde seni tanımayan sokaklar var

Kaldırımda çiçek, yaprağında arı

Bana değil, şâhâ, onlara acı

Balkonlarında teyzeli sokaklar var

Gözlerinde gelip geçen, dillerinde ölüp giden

Sen geçmelisin onların dahi fikrinden

Hayalimde hıyabanlar, hayalimde sokaklar var

Yeşilinden geçtiğin, kızılından kalmadığın belli

Yürüyorum ben de, sonu sana çıkar diye belki

    Bu şiirin adını "Sokaklar Var" koymamak için zor tutuyorum kendimi.

*** 

Unutma seninle aynıdır kanımız 

Tanrımızdan aldığımız

Ve ışık aynı rotayla takip eder bizi

Gece yolculuklarında ay dede bırakmaz peşimizi

Göz ucum göz ucunda

İhtiyaçlar göz önünde

Bir tek susamadığım var

Bir de söyleyemediğim

***

    İçimde Kaybolan Şehir'e bir özlem ve bunun saf aptalcalığı var. Bir Yahova şahidi gelsin de beni dinden döndürsün istiyor gibi uçucu, öylesi kararsız ruhum. Müthiş paralar kazanıp yetimhaneler kurmak, nesiller yetiştirmek istiyorum, bana tek katkısı yıllar sonra içinde bir minnet kırıntısı taşımaya devam etmek olan çocuklar. Ama, dilini ağır bir aksanla konuştuğum ülkelerde birkaç gündür tanıştığım insanlarla çeteler kurup takma adlar kullanmak da var.

    Aslında yok hiç biri. Ne seçenekler var ne de istekler. Öyle hassas bir noktadan sıkılıyor ki boğazım, nefes borum açık olsa da duruyor kan akışım. Şairane laflar aynı derecede midemi bulandırıyor keko triplerle. Nefret etmeye, tiksinmeye mecalim yok. Kaburgalarımsa hâlâ bereli konuşamamaktan.  

Bir İftirak Tablosu

Arkaplanda yalnız bir piyano yok

Heyecanlı bir orkestra veya elektronik ritimler de bekleme

Arkaplanda babalarının ürkek aksanını devralmış adamlar var

İnşaatlar var manzarımı süsleyen,

                        ki bunlar hakkında yüksek laflarım meşhurdur.

Ön planda gözlerimin kızılı

Ön planda omurgamda meskun, müzmin bir ağrı

Ön planda ömrümde mahfi, mevrus bir şive.

Flashbackler halinde ömrümün bir kısmı

Hemşireyle pederin koluma sarılışı

Müsaade edin yanıma uzanayım,

                        hayır, babam ilk defa cebrediyor

                        kollarımda muhafazakar morluklar

                        dirsek içimde muhafaza aletleri var

Rahat vermediler ki rahatça uyuyayım

Doğrusu uyanmam, anlıyorum tabii, rüyadan

Fakat, doğrusu, uyanmayacağım bu söylediğim yalandan

Kardeşlerine sevginde emin oldum sevginden

"Hüm recül nahnü recül" değil mi zaten?

Böyle böyle ayrıldım hane ehlinden

                                    baba evinden

Benimse sokaklarım aşina lambalarla süslü

Bak işte tanıdı beni tütüncü

Kediler geçtiğimde ciyaklaşır 

Çiçekçi kadınlar heyecanlanırlar beni gördüklerinde

Tamam, çıktım baba evinden fakat

Artık kasiyerler gülümsüyorlar ben içeri girdiğimde